De reis aan boord van de Goodluck bus

Gisteren zijn we veilig geland op het vliegveld van Entebbe. Na een lange wachtrij voor het loket waar we onze visa zouden ontvangen, konden we vervolgens onze koffers gaan verzamelen. Nadat we geconstateerd hadden dat ieder bagagastuk veilig met ons meegereisd was, mochten we met onze contacpersoon meelopen naar twee kleine busjes, die ons naar ons hotel in Kampala zouden gaan rijden. De temperatuur is hier erg aangenaam, terwijl de klok inmiddels al op 23:30 staat. Onze buschauffeur geeft ons een prachtige, witte glimlach en zegt ons snel in het hotel te zullen brengen. Hier is geen woord aan gelogen. Terwijl er meerdere borden voorbij komen met teksten als “Slow down!” en “30 kph” rijdt onze chauffeur rustig een topsnelheid van zo’n 100 kph. Hij scheurt over het wegdek, haalt op een zeer creatieve manier in waardoor onze tegenliggers dekking moeten zoeken in de berm en toetert er regelmatig op los om aan de geven dat hij er toch wel erg graag even langs zou willen. Ik was van plan om foto’s te maken van de borden als bewijsmateriaal, maar op mysterieuze wijze kon mijn camera zich niet scherpstellen… In een flits (meerdere om precies te zijn, want onze tegenliggers hebben blijkbaar nog nooit gehoord van het fenomeen ‘stadslicht’ in hun auto’s, waardoor wij ernstig verblind werden door de koplampen) kwamen wij niet meer dan 45 minuten later in een ons hotel. Een groot hek wordt opengemaakt en de beveiligsagent (met geweer) laat ons binnen rijden. Eenmaal aan de balie staande maakt de eigenaar ons duidelijk dat hij enkel eenpersoonskamers heeft (“single, single”). Geen van ons ziet dit echter zitten na onze lange reis en we besluiten rebels de bedden te verschuiven zodat het tweepersoonskamers worden.

In het vliegtuig heb ik kennisgemaakt met Paul. Toen ik gisterenochtend aankwam op Schiphol werd mij gelijk verteld dat er nog een man meereist in de expeditie (buiten de twee begeleiders om). Elkaar de hand schuddend hoor ik mezelf zeggen dat wij dan maar goed op elkaar moeten passen deze komende twee weken. In het vliegtuig aangekomen vragen drie meiden mij of ik zou willen ruilen van plaats. Ze hebben nog nooit eerder gevolgen en willen graag hun handen bundelen tijdens het opstijgen. Zo kwam het dus uit dat ik plaats mocht nemen naast Paul en een directe klik en band ontstonden. De hele reis hebben we het gehad over het onderwijs, games, films en nog vele andere onderwerpen. Het was overigens überhaupt een fijne vlucht. De stewardess gaf mijn maaltijd per ongeluk weg aan een andere passagier, waardoor zij zich vervolgens zo schuldig voelde dat ik de gehele tijd daarna regelmatig een dubbele lading kreeg van wat er aangeboden werd. En dat sluit fantastisch aan bij mij persoonlijke toverformule: Robin + voedsel = ware liefde.
Terugkomend op het hotel: we zijn inmiddels aangekomen in onze eenpersoonskamers die vreemd genoeg twee aparte bedden bevat. Zeer handig, niets meer aan doen. Tanden poetsen, pyjama aan en onder de klamboe (malariamuggen zijn daar niet welkom…) Erg goed slaap ik vervolgens niet. Ik moet erg wennen aan de geluiden om me heen. Blijkbaar is het hier normaal dat er gezaagd en getimmerd wordt tot 4 uur in de ochtend. Onderweg naar ons hotel zagen we mensen bij de kapper zitten, meubels uitproberen en kippetjes aan de gril ronddraaien. Ach tsja, het was tenslotte ook nog maar rond 0:00 uur… Eindelijk ben ik dan toch even in slaap gedommeld, om een uurtje later weer wakker te worden van een nieuw geluid. Vanuit de gigantische moskee in Kampala klinkt een luid gezang. Dit gezang vindt nog zo een drie keer plaats tussen 4 en 7 uur (juist…. ik heb al die tijd wakker gelegen). Erg bijzonder vond ik om te merken dat de hele stad stil werd tijdens deze momenten. Het was alsof er aan een grote volumeknop werd gedraaid die alle geluiden bestuurde die de stad voortbracht. Na het gezang kwamen alle geluiden geleidelijk aan weer terug.

De volgende ochtend na een stevig ontbijt van patat en varkenslever (yeah…) staan wij voor de bus die ons naar Lira gaat rijden: the Goodluck bus. De weg hierheen is erg afwisselend qua kwaliteit en dus zijn we wel even onderweg (dit bleek later een totaal van 7 uur te zijn). Het is tevens in deze bus waarin ik nu op dit moment mijn blog zit te typen op mijn vertrouwde ipad. Het is een hele uitdaging moet ik toegeven, de chauffeur rijdt namelijk op dezelfde wijze als gisteravond, in combinatie met enorme gaten in de grond. Hij gebruikt zijn hand om aan geven wat hij gaat doen. Middels een klein open raampje aan zijn rechterzijde (we rijden links) geeft hij aan wat er gaat gebeuren. Hij wappert rustig met zijn hand naar de bestuurders achter ons, zodat zij weten of zij ons kunnen inhalen, of dat ze maar beter achter ons kunnen blijven.

Onderweg zien wij natuurlijk van alles voorbijkomen. Oeganda wordt beschreven als de parel van Afrika. Dit is duidelijk te zien, het landschap is erg groen. Onderweg zien we zelfs een gezellige familie bavianen langs de weg zitten! Echter zien we ook veel armoede onderweg. Oegandese mensen dragen van alles (ja, echte van alles!) op hun hoofd, vaak zelfs zonder steun van hun handen. Zo nu en dan worden we aangehouden omdat er gecontroleerd moet worden. Rond deze tijd mogen namelijk lang niet alle voertuigen van deze weg gebruik maken. Onze chauffeur heeft daarvoor heel handig gebruik gemaakt van een bordje op de vooruit met het woord “Private” erop. Dit zal ervoor zorgen dat we door kunnen gaan, mochten we aangehouden worden, dan is er nog geen probleem, want hij verzekerd ons dat we alle benodigde papieren reeds in ons bezit hebben. En zo rijden we dus, op topsnelheid door het warme Oegandese landschap. De meerderheid van onze groep spreekt niet en de helft ligt rustig te slapen. En ik? Ik blog. Ik blog over mijn bevindingen en merk nu al dat er in mij van alles gebeurt.

Een paar dagen voor mijn vertrek vertelde een wijze dame mij dat alle Afrikaanse mensen oude zielen hebben. Ik weet nog dat ik toen dacht dat dit bijna niet anders kon. Hoe kun je anders overleven in dit barre werelddeel. Maar nu ik hier zelf ook ben, mijn voelsprieten uitzet en om me heen kijk, zie ik het. Ik zie het als ik de mensen in de ogen kijk. Ik voel het als ik contact met ze maak. Ik voel de energie door mijn hele lijf gieren. De mensen hier zijn zo trots op hun identiteit en hebben vertrouwen in al het goede in de wereld. Ik ben nu al zo dankbaar dat ik de weerspiegeling van onze Aarde door hun ogen mag waarnemen. Het is een zeer bijzondere ervaring, vooral omdat ik dit al merk nog voor ik echt met de mensen aan het werk ben. Ik ben dan ook heel erg benieuwd wat er de komende dagen zal gaan plaatsvinden. Hoe dan ook, ik vind het nu al wonderlijk bijzonder om hier te mogen zijn.

Het is net voor negenen als ik deze blog tenslotte de laatste controle geef en afrond. Ik bevind mij onder een vijgenboom die zijn vruchten gevaarlijk dichtbij laat vallen en geniet van een schouwspel van een stuk of 10 heen en weer vliegende vleermuizen. Hopelijk zal ik vanavond meer slaap kunnen vinden. Zolang er hier maar geen moskeeën in de buurt zijn, valt het wellicht mee. Hoe mooi deze ervaring ook was, genoeg rust is ook wel fijn om volledig van dit avontuur te kunnen genieten.

05-07-2015, Lira Oeganda