Vrijdag, de dag van afsluiting. Dit zal onze laatste dag zijn in samenwerking met onze Oegandese collega’s. Tevens is dit het moment om presentaties te geven, wij allemaal. Tot slot is ook het moment gekomen om afscheid te nemen van de mensen waarmee wij ons verbonden hebben deze afgelopen twee weken. Een dag vervuld met traditie, ceremonies, emoties en ervaringen staat op ons te wachten. Wij zullen deze dag beleven op de plaats waar ons avontuur allemaal begonnen is: the Primairy Teacher College in Lira. Terwijl wij reflecteren op de afgelopen twee weken flitsen al mijn gedane activiteiten mij door het hoofd. Ik heb heel veel gecoacht, maar ook zo…

Na onze heftige ‘landing’ op het terrein van Alutkot zijn de volgende twee dagen erg heftig voor ons geweest. De angst is hier zo aanwezig en voelbaar, dat velen van ons er regelmatig door geblokkeerd worden. “De kinderen zeggen helemaal niks.” “Ze geven helemaal geen antwoord als je hen iets vraag.” “Ik weet niet zo goed wat ik hier moet doen en voel me niet op mijn plaats.” Deze zinnen werden regelmatig geuit door onze studenten. Door de grote cultuurschok werd het voor ons als Nederlanders een enorme uitdaging om binnen deze situatie te functioneren. Toch, voor de kinderen, voor de key teachers, maar ook zeker voor onszelf konden we…

Met mijn ogen half dichtgeplakt en de slaap nog duidelijk in mijn hoofd manifesterend trek ik mijn gordijntje open op deze mooie morgen (ja, u leest het goed, de manager heeft een nieuwe gordijn op laten hangen dit weekend). De zon klimt langzaam boven de daken uit. Terwijl ik mijn uiterste best doe mijn ogen te laten functioneren – met andere woorden: waar is mijn bril gebleven? – kijk ik verstrooid mijn raampje uit. De gehele tijd dat ik hier verblijf kijk ik vanuit mijn huisje op een kaal muurtje uit. Achter het muurtje zijn de toppen van een klein aantal maïsplanten zichtbaar. Ik heb goed geslapen en voel me…

Zondag, onze eerste, echte vrije dag. Dat betekent in mijn geval uitslapen. Na het vroeg opstaan deze hele week voel ik dat een goede nacht rust mij erg goed zal doen. Toch voel ik me alles behalve vermoeid. Omdat ik zo in verbinding sta met mezelf en mijn omgeving, voel ik de levensenergie door me heen gieren. Het vervult me van top tot teen. Zelfs na de extra vroege safariwekker van gisteren, voel ik me rond 23:00 uur nog klaarwakker en bruisend van activiteit. Toch besluit ik het niet te laat te maken. Ik drapeer de klamboe met uiterste nauwkeurigheid om mijn bed en laat mezelf in de matras zakken. Tot…

De volgende blog is een resultaat van een samenspel tussen Paul en mijzelf. Naar aanleiding van onze safaritocht van vandaag, werden wij uitgenodigd door de begeleiding om het verslag van de dag te maken. Tevens vormt dit verslag mijn blog van de dag. U zult merken dat de lading en toon van het verslag verschilt van eerdere passages. Then, let us begin. The adventure of the Ugandan spray-tan Als men denkt aan Afrika, dan wordt al gauw gedacht aan een safari. Laat dát nou net voor dit weekend gepland staan. Na een reeks van vroege wekkers van deze week, bereikten onze klokjes een hoogtepunt – of dieptepunt, ligt eraan aan…

Het was de afgelopen dag erg merkbaar dat de kinderen al een stuk meer aan ons gewend raken. Ze komen dichterbij, praten tegen ons als wij hen begroeten en lachen soms zelfs al een beetje naar ons. Een grote omslag vindt er plaats als wij de tweede dag erg vroeg op de school arriveren. We komen net iets na half acht aan op het schoolterrein, terwijl de lessen pas om 8:30 beginnen. Terwijl we over het schoolterrein lopen, wachtend en kijkend of we iets kunnen doen, zien we ineens allemaal kinderen vanuit hun lokalen naar buiten komen. Niet lang erna staan er zo’n ‘kleine’ 1000 kinderen in het gras, in negen rijen.…

De tweede dag van lesgeven op Agwata Primairy School zit er alweer op. Moe maar voldaan rijden we nu terug naar ons hotel. Op deze wegen is het een wonder dat ik kan typen vanuit de bus, maar ik kan me niet bedwingen het niet te doen. We worden door elkaar gerammeld en mijn vingers schieten het hele scherm over. Toch lukt het, thank god for autocorrect. Vandaag was het 40 graden in Oeganda. De hele dag gleden er druppels langs mijn slapen naar beneden en ik heb geprobeerd de zon te vermijden wanneer ik kon. Onze donkerhuidse collega’s snappen er niets van. “It is not that hot at all”,…

Vandaag was het dan echt zover: de eerste dag van onze reis waarop wij de scholen gingen bezoeken. Onze grote groep van schoolleiders, werelddocenten en studenten wordt in vieren gedeeld en vervolgens over vier scholen verspreid. Zo heeft iedere school in ieder geval 4-6 werelddocenten (2 NL en 2-4 Oeg) en 6-8 studenten (NL en Oeg twin koppels). Omdat de meeste van onze scholen ver in bush verscholen liggen, is het voor sommigen van ons een flinke reis. De wekker gaat dan ook al rond 5:30 en het ontbijt start om 6:00 uur. Daarna vertrekken de groepen op verschillende tijden, afhankelijk van de reisafstand die afgelegd dient te worden om…

We zijn aangekomen in het 291 suites hotel in Lira. Het was onder de vijgenboom in de hoteltuin waar ik gisteren de laatste letters van mijn verslag typte. Dit hotel heeft vele eenpersoonskamers, deze keer zonder twee aparte bedden, maar met een tweepersoonsbed per kamer. Zo kreeg ik ook mijn eigen kamer: nummer 30. Het is een kleine kamer. Op het bed ligt een deken met een ‘hip’ motief uit de jaren ’20, de kast dreigt uit elkaar te vallen bij het geluid van een harde nies en het kussen lijkt gevuld te zijn met propjes papier. Toen ik vanmorgen mijn gordijn open wilde trekken, trok ik het stuk stof…

Gisteren zijn we veilig geland op het vliegveld van Entebbe. Na een lange wachtrij voor het loket waar we onze visa zouden ontvangen, konden we vervolgens onze koffers gaan verzamelen. Nadat we geconstateerd hadden dat ieder bagagastuk veilig met ons meegereisd was, mochten we met onze contacpersoon meelopen naar twee kleine busjes, die ons naar ons hotel in Kampala zouden gaan rijden. De temperatuur is hier erg aangenaam, terwijl de klok inmiddels al op 23:30 staat. Onze buschauffeur geeft ons een prachtige, witte glimlach en zegt ons snel in het hotel te zullen brengen. Hier is geen woord aan gelogen. Terwijl er meerdere borden voorbij komen met teksten als “Slow…

Kijk, in my way of thinking zijn er bij het concept ‘ontwikkelingswerk’ twee typen mensen betrokken.  Het eerste type weet al jaren dat dit iets is dat hij ontzettend graag wil gaan doen. Sterker nog, het komt op the bucket list: het zal gebeuren! Nadat dit gevoel voor de eerste keer heeft plaatsgevonden gaat dit type dan ook effectief aan de slag met plannen en voorbereiden. De destinatie is al tijdenlang bekend (gemaakt), er wordt een geschikt doel voor ogen gesteld en ze gaan beginnen met sparen. Al met al een type dat uiterst overzichtelijk te werk gaat. Bij het tweede type gaat het toch even iets anders. Laat ik…