Grapje!
Vandaag is al zover. De eerste dag van april en het is heerlijk warm buiten. Zo warm, dat ik besluit lekker naar buiten te gaan met de kinderen om daar in het grasveld yoga te doen. De zon schijnt zo helder en de temperatuur is zo hoog, dat ik vermoed dat het gras al wel droog zal zijn. Terwijl de kinderen binnenkomen loopt er een meisje op mij af met een doosje in haar handen. “Kijk eens meester, ik heb een cadeautje voor je gemaakt.” Verrukt begin ik op en neer te dansen en maak ik haar zelf geknutselde cadeautje open. Binnen vind ik niets, op een heel klein briefje na. Nieuwsgierig vouw ik het open. “1 april!”, staat erin en het meisje begint gelijk te giechelen om mijn verbaasde gezicht. 1 april, daar is hij weer. De dag die een ‘slagveld’ vormt voor mij. Sorry hoor, maar ik ben hier veel te naïef voor. Ik trap echt overal in. Al gauw worden er goede pogingen gedaan dit uit te testen. Blijkbaar raken onderweg meerdere keren mijn veters los, raken we kinderen kwijt en zitten er tientallen insecten in mijn haar. Ondertussen heb ik nog geen enkel gezoem gehoord, draag ik bootschoenen en ben ik al aardig wat jaartjes meester, dus had ik al door dat jij je achter dat muurtje ging verstoppen voordat het hele idee nog maar in jouw hoofd ontstond. Helaas pindakaas, meester trapt er niet zo makkelijk in dit jaar.
Eenmaal aangekomen op het grasveld ebben de grapjes al gauw weg. We doen dierenhoudingen, voelen het gras onder onze voeten en later doen we een yogatikspel. Het belangrijkste bij yoga is dat je de grenzen van je eigen lichaam leert kennen en respecteren. Zo voel je steeds beter hoe ver je kunt gaan, wat goed voor jou is vandaag en wat je lichaam jou te vertellen heeft. Met kinderen werk ik hier spelenderwijs aan, wat het geheel ontzettend leuk maakt. Het is dan ook vrijwel altijd weer te snel tijd om weer terug te gaan naar de yogastudio.
Op de terugweg zie ik een leerling voor mij een lelijke val maken. Ze struikelt voorover en komt hard op de grond neer. Terwijl ik er snel op af stap zie ik de tranen komen en het bijbehorende geluid wordt alsmaar luider geproduceerd. Ik ben bezorgd, wat duidelijk te horen is in mijn stem en te zien is in mijn gezicht. “1 april!!”, schreeuw het meisje ineens. “Ik deed maar alsof hoor, er is niks aan de hand. Daar had ik toch te pakken, niet mees?” Even voel ik boosheid omhoogkomen, als gevolg van mijn bezorgdheid, die vrijwel gelijk weer wegvloeit. “Wat een gemene streek, jij weet precies hoe je mijn knoppen moet indrukken, jongedame.” De kleine meid staat op, strijkt haar jurkje af en glimlacht: “Ik moest alleen wat meer mijn best doen vandaag.” Ik ben écht te naïef voor deze dag…
01-04-2017