Stilte
Het is stil in de yogaruimte. Zes tieners van een jaar of 13 liggen op hun rug in de savasana, de laatste houding waar we de yogalessen altijd mee afsluiten. Na een energieke reeks van yogahoudingen, de drakendans genaamd, staat er bij eenieder een rode blos op de wangen. Ik zit op mijn poef en leid de jongeren door een meditatie, waarbij ik hen hun aandacht laat richten op hun diepe buikademhaling. Terwijl ik rustig in het rond kijk zie ik al hun buiken kalmpjes op en neer bewegen. Na een aantal minuten vertellen stop ik met praten. Ik draai het volume van de muziek langzaam weg en een stilte overspoelt de ruimte. Vogels fluiten op de achtergrond, hoorbaar door het openstaande raam. Daarnaast is er enkel ademhaling hoorbaar in de ruimte. Langzame, diepe, rustige ademhalingen, waarbij buiken steeds in een vloeiend ritme op een neer bewegen.
De buikademhaling die ik kinderen leer tijdens de kinderyogalessen brengt hen veel. Zoals ik altijd zeg: “Je ademhaling heb je altijd bij je. Je kunt hem inzetten wanneer je maar wilt of het nodig hebt.” Een diepe buikademhaling maakt zowel het lichaam als de geest kalm, wanneer je bijvoorbeeld nerveus, druk of gespannen bent. Bij de jonge kinderen maak ik gebruik van zeedieren, die op hun buiken langzaam op de golven drijven. Deze tieners hebben dat niet meer nodig. Of zoals een van mijn leerlingen mij daar tactvol aan herinnert als ik erover begin: “Tch, (trekt een wenkbrauw op), serieus meester?…” Vier jaar geleden werden de dieren nog enthousiast uit mijn handen gegrist door deze kids, nog voor ik kon vertellen wat we ermee gingen doen. Dat gebeurt nu niet meer. “Serieus meester?…” Ik geef haar een glimlach. “Nee… nee, we laten die dieren maar zitten dan, nietwaar?” Terwijl ik nog steeds in het rond kijk, voel ik trots naar mijn leerlingen toe. Wat hebben ze hun lichamen goed leren kennen tijdens de yogalessen van de afgelopen jaren. Wat hebben we een plezier gehad samen.
Het blijft stil in de ruimte. Ik geef drie lichte tikjes met mijn houten stokje tegen een klankschaal, het teken dat ze uit hun focus terug mogen komen. Maar er gebeurt vandaag niets. Niemand beweegt, niemand maakt geluid. Alle ogen gaan open en stuk voor stuk staren de tieners naar het plafon. Onuitgesproken besluiten ze allemaal dat ze er nog niet klaar voor zijn om terug te komen. Om verder te gaan met hun dag. En dus blijven ze liggen, in stilte. En ik? Ik glimlach weer en laat hen liggen. Wat een cadeau om dit te mogen zien en voelen. Na vijf minuten beweegt de eerste en de rest volgt. We sluiten de les af. “Tot volgende week mees.”
08-04-2017