Oeganda Edukans Werelddocent Programma 2015

De zaak van de plannende docent

Kijk, in my way of thinking zijn er bij het concept ‘ontwikkelingswerk’ twee typen mensen betrokken. 

Het eerste type weet al jaren dat dit iets is dat hij ontzettend graag wil gaan doen. Sterker nog, het komt op the bucket list: het zal gebeuren! Nadat dit gevoel voor de eerste keer heeft plaatsgevonden gaat dit type dan ook effectief aan de slag met plannen en voorbereiden. De destinatie is al tijdenlang bekend (gemaakt), er wordt een geschikt doel voor ogen gesteld en ze gaan beginnen met sparen. Al met al een type dat uiterst overzichtelijk te werk gaat.

Bij het tweede type gaat het toch even iets anders. Laat ik het omschrijven middels een metafoor van een oude stoomtrein met houten wagons, denderend over de spoorlijn. Dikke pluimen stoom vullen de blauwe lucht, waar een ondergaande zon een romantisch tafereel schetst. Ziet u het al voor zich? Goed, dan ga ik verder met mijn verhaal. Type twee loopt langs het spoor en ziet de trein aan zich voorbijkomen. Als hij vervolgens een van de wagondeuren open ziet staan, besluit hij een sprong te wagen. Puur op vertrouwen en overgave duikt hij de wagon in, geen idee van zijn eindbestemming en de ervaringen onderweg. Hij stort zich in het avontuur, zonder planning, zonder bemoeienis van het hoofd, de boodschap vanuit het hart uitstortend. Later in de wagon gaat hij vervolgens gebruik maken van zijn hoofd: als ondersteuning van het gevoel dat eerder gevolgd is.

Beide typen hebben hun eigen manier van werken, hun eigen formule voor succes. Beide methoden werken, ieder op hun eigen manier. De een draagt het boekwerk van de logica, de ander het geschrift der intuïtie. Deze patronen laten zich echter niet alleen zien bij onderwerpen als ontwikkelingswerk. Veelal zijn zij als een rode draad aanwezig in de levens van de genoemde types. En voor het geval het nog niet duidelijk (merkbaar) was: ik ben dus een echt typetje twee. Drie maanden geleden ben ik in die trein gesprongen met maar twee dingen die op dat voor mijn duidelijk waren. Lading: educatief ontwikkelingswerk via Edukans. Bestemming: Oeganda, Afrika. En de rest van de informatie? Die krijgen we onderweg. Vast wel…

Omdat ik later ben ‘ingestapt’, is het vrijwel logisch dat ik het al eerder afgelegde traject van de stoomtrein al gemist had. Gelukkig waren er andere passagiers aanwezig die mijn ontbrekende informatie konden invullen. Ik had gelukkig wel al gevraagd wanneer de overstap op het vliegtuig zou plaatsvinden: de eerste twee weken van juli. Als leerkracht in het primair onderwijs heb ik de mogelijkheden met mijn agenda te spelen rond die tijd van het jaar. Dit is namelijk de tijd van het jaar waarin wij docenten trachten onze overuren in te halen. Bij de gemiddelde inwoner van Nederland staat deze periode – geloof ik – bekend als: “vakantie”. Wel betekende dit dat ik nog maar drie maanden had om alles te regelen. Vaccinaties, sponsoring voor het project, paspoort, malariapillen, om maar een paar zaken te noemen. Bovendien was het erg belangrijk voor mij om mij goed te verdiepen in de cultuur van een land als Oeganda. De (gelijke) mensenrechten zijn daar namelijk ‘ietwat’ anders dan bij ons in Nederland. Enige verdieping leek mij dus zeker wel noodzakelijk. En dan is drie maanden best kort hoor.

Toch verliep alles in een redelijk snelle vaart. Het paspoort was gauw binnen, de vaccinaties verliepen prima, op een plotselinge, heftige reactie op de gele koortsprik na (goedzo, lijfie) en op de basisschool van mijn werkzaamheden heb ik een geweldige sponsorloop mogen organiseren. Ik heb hartverwarmende reacties gekregen uit verwachte, maar ook zeker uit onverwachte hoeken. Tussen het schrijven van de eindrapporten door, hing ik aan de telefoon met de reisverzekering en bestelde ik mijn malariapillen. De dag voor vertrek, die tevens de laatste schooldag was, klapte ik rond middernacht mijn koffer dicht, in de hoop dat alles wat ik nodig zou hebben erin zou zitten. Om 6 uur de volgende morgen ging mijn wekker en vertrok ik een uur later richting Schiphol. Daar aangekomen voelde ik gelijk dat ik in een warm bad viel tussen mijn medereizigers. Hoewel ik later was binnengestroomd en nog bijna niemand kende, was het duidelijk voelbaar voor mij dat wij al een tijdje in dezelfde trein hadden samen gereisd. Enkele uren later stijgt ons vliegtuig op vanuit ons mooie, vlakke landje, met 8-9 uren (hangt van de windrichting af heb ik mij laten vertellen) vliegtijd voor de boeg tot wij weer zullen landen in Entebbe. Komt goed uit, heb ik in deze afgelopen weken eindelijk eens even de tijd om lekker te gaan schrijven. Hier laat ik het voorlopig echter even bij. Misschien lukt het mij nog om de resterende twee vlieguren een uiltje te knappen. De oudere meneer naast mij is dat prima gelukt, zo rond de 4 minuten schrik ik op van een luid snurkgeluid, afkomstig van zijn verstopte neus. Het wordt tijd dat ik hem ga vergezellen. Weliswaar zonder snurkgeluiden (en verstopte neus), maar met slaap.

04-07-2015, in het KLM vliegtuig, onderweg vanuit Nederland naar Oeganda

2 reacties

  • Fernanda

    Prachtig beschreven Robin! De beeldspraak die jij gebruikt geeft mij, als beeldenker, een heel mooi plaatje van jouw avontuur daar in Afrika. Ik verheug me nu al op jouw andere verhalen. Nogmaals heel veel succes en maak er wat moois van.
    Groetjes Fernanda.

  • Nick

    Nog een mooi blog Robin. Je motivatie en aanloop naar deze reis. Het kostte je dus twee uren om deze blog te schrijven. Ik hoop dat je tijdens deze reis ook antwoorden over jezelf tegenkomt, een soort spirituele reis naast de goede dingen waar je je voor inzet.

    We hebben gauw weer contact. Gr. Nick