Oeganda Edukans Werelddocent Programma 2015

Het avontuur van de Oegandese spray-tan

De volgende blog is een resultaat van een samenspel tussen Paul en mijzelf. Naar aanleiding van onze safaritocht van vandaag, werden wij uitgenodigd door de begeleiding om het verslag van de dag te maken. Tevens vormt dit verslag mijn blog van de dag. U zult merken dat de lading en toon van het verslag verschilt van eerdere passages. Then, let us begin.

The adventure of the Ugandan spray-tan

Als men denkt aan Afrika, dan wordt al gauw gedacht aan een safari. Laat dát nou net voor dit weekend gepland staan. Na een reeks van vroege wekkers van deze week, bereikten onze klokjes een hoogtepunt – of dieptepunt, ligt eraan aan welke kant je staat – van gemiddeld 4:30. Geen probleem zou je zeggen, maar daar dachten onze lichamen wel even anders over. Onze gastheren besloten de avond daarvoor een ‘prachtig’ feest te geven met een talentvolle DJ… Als een peuter die een nieuw knopje heeft ontdekt op zijn muziektrein, bleef hij genieten van hetzelfde geluidsfragment. Over and over and over again… Om een korte impressie te geven: we hoorden een lading Japanse toeristen over het hotelterrein waggelen, de gehele inhoud van oma’s servieskast er doorheen gaan en er is enige munitie afgeschoten. Het sprak voor zich dat wij enkele momenten nadat het feest beëindigd was nog moeite hadden om in een zweterige slaap te kunnen dommelen.

En daar was hij dan alweer. Veel te vroeg natuurlijk, die wekker. Twee busjes voor 26 mensen – yeah… – stonden al klaar voor de ingang van het hotel. Er werd ons verteld dat de reis ongeveer een uur en twintig minuten zou duren. Onze beurse achterwerken beaamden echter dat het meer in de buurt kwam van een totale reistijd van drie uur. Onderweg probeerde een enkeling wakker te blijven. De rest weigerde dit voorbeeld te volgen. Geheel uitgerust, op een enkeling na, werden wij begroet door een familie olijfbavianen. Aan de poort vimagean het safaripark werd ons gemeld dat er geen rekening gehouden was met het feit dat een safaribusje best handig zou zijn als je met 26 mensjes op safari gaat. Gelukkig kunnen de Oegandese mensen geweldig goed, in hun eigen tempo, met problemen omgaan. Dus zo kwam het te gebruiken dat we ‘al’ 45 minuten later in (of op) onze busjes zaten. De twee slimme jongens, die nu voor u tevens aan het typen zijn, besloten al gauw het zeer comfortabele bagagerek op het dak van het busje in te nemen. Zitten zal de komende dagen een enorme uitdaging voor hen zijn – geloof ons maar -, maar het doel heiligt de middelen.

 

Eenmaal van start werden wij al gauw verwelkomd door… een serie flinke kuilen in de grond. Pijnlijk als je bovenop een stalen rek zit met je arse. Lof moet wel geuit worden voor de dames in het busje voor het tijdig waarschuwen van de mankementen in het wegdek. De echte verwelkoming werd vervolgens uitgevoerd door kuddes van: antilopen, gazelles, giraffen, olifanten, wrattenzwijnen, waterbuffels en niet te vergeten: apen! Tot onze grote teleurstelling werden wij helaas staalhard genegeerd door de nijlpaarden, die aan het chillen waren in het water en ons hun dikke kontjes toekeerden in afwijzing. Ondanks deze pijnlijke gewaarwording kunnen we toch met genoegen melden dat het het allemaal waard was. Het park was natuurlijk prachtig. De biodiversiteit was enorm… hoe zeg je dat? Ah! Divers! Het was bijzonder om ons te kunnen onderdompelen in het imagenatuurschoon en de ruimte om ons heen. Vers  groene planten zover het oog kan reiken, waar zo nu en dan de prachtige Afrikaanse fauna tussen verborgen zat. De leeuwen en luipaarden lieten zich op een meesterlijke, camouflerende wijze niet zien vandaag. Maar om het nogmaals te benoemen, het was een prachtige ervaring.

We nemen u graag mee terug naar het dak van het busje, waar we nog steeds zeer ‘comfortabel’ onze intrek hadden genomen. Het was genieten, omdat we vanaf dit punt werkelijk alles konden zien. Met onze blote voetjes in de zonneschijn werden we zelfs nog een beetje bruin, tenminste dat was de bedoeling. Als derde busje in de rij hadden we zo nu en dan een kleine complicatie om mee te dealen. De weg was namelijk gemaakt van een substantie die erg goed was in het opstuiven nadat er doorheen gereden was. Onze blik was dan ook meeimagerdere momenten ‘beslagen’. Hoe harder ons busje reed, des te meer wij werden omhelst door deze vriendelijke lading kleine deeltjes in de lucht. Deze afgelopen week zijn wij meerdere momenten geconfronteerd met het feit dat wij lopende melkflessen, blanken dus. Toen de dag begon waren we nog blank, helemaal. Ook na het middaguur waren we 100% blank, maar de buitenkant was oranje. De stof bleek werkelijk óveral ingekropen te zijn. Hierover zullen we verder niet in details treden, beloofd. Als ware Arabieren keerden wij terug van ons safari avontuur. Moraal van het verhaal: Als je op safari gaat, zorg er dan altijd voor dat je een harem meebrengt om een scala van variaties van kuilen in de weg te kunnen weergeven. Oh, vergeet je stofmasker niet mee te brengen. Maar onthoud vooral van ieder moment te genieten, want het is een onvergetelijke ervaring. Hakuna matata. Dat betekent geen zorgen.

 

11-07-2015, Lira Oeganda

Eén reactie

  • Annemarie

    Hahahahahahahaha flapdrollen! 😀 Leuk dat je een echt maatje hebt gevonden Robin! Heerlijk!
    Veel plezier nog! 🙂